پسرم شکوفه بهاری، دخترم شکوفه ی صورتی

در استانه ی یکسالگی مادر شدنم هستم... خیلی تغییر کرده ام...خیلی.... شاید بهتر است بگویم عاشقانه تغییر کرده ام...نرم و لطیف...تلاشی نبوده...همه ذاتی و مادرانه بود...همه به عشق فرزندم بود...واین جای شگفتی دارد... و این یعنی خدایم خیلی هوایم را دارد... یکسال است ... شبها اگاهانه...کم خواب...یا اصلا نخوابیده ام...منی که عادت به زود خوابیدن و سحر خیزی ام زبانزد بود... یکسال است...با عشق هر روز پوشک تو را عوض کرده ام ...پاهای نرم و پنبه ایت را شسته ام...منی که جوراب های خودم را دوست نداشتم با دست بشورم...و ماشین لباسشویی زحمتش را میکشید... یکسال است...لباسهای یک وجبی ات را اول لکه گیری میکنم بعد با دست اب میکشم و بعد مینی واش ......

نمیخواستم این پست رو بذارم.... ولی اینجا نگم میترکم! می بینی ٧ روز تا تولدت باقی مونده و من در تدارک بهترین جشنی که میتونم برات بگیرم.... و تو؛ الهی درد و بلات همش یهو بیاد سراغ من..... الهی من جای تو داغ بشم...نه اینکه هربار که شیرت میدم دستم...سینه ام...لبام بسوزه...از تن داغت... الهی نباشم و اینجوری نبینمت... بسه دیگه ٤روز تب بسه برای یه بچه ی ١١ماه و ٢١ روزه...امروز روز پنجمه مگه چقدر جون داری تو؟! من فدات...من فدای دست و پای لرزونت.... حالا سرفه هم اضافه شد.... من صدقه ی وجودت بشم....منتظرم...منتظرم زود خوب بشی........ دیگه برام مهم نیست وزنت داره کم میشه...دیگه برام مهم نیست زیر چشمات گود افتاده....دیگه برام مهم...

یس..... إِنَّا نَحْنُ نُحْيِي الْمَوْتَى وَنَكْتُبُ مَا قَدَّمُوا وَآثَارَهُمْ وَكُلَّ شَيْءٍ أحْصَيْنَاهُ فِي إِمَامٍ مُبِينٍ ﴿۱۲﴾ وَمَا عَلَيْنَا إِلاَّ الْبَلاَغُ ا لْمُبِينُ ﴿۱۷﴾   إِنِّي إِذًا لَّفِي ضَلاَلٍ مُّبِينٍ ﴿۲۴﴾   وَإِذَا قِيلَ لَهُمْ أَنفِقُوا مِمَّا رَزَقَكُمْ اللَّهُ قَالَ الَّذِينَ كَفَرُوا لِلَّذِينَ آمَنُوا أَنُطْعِمُ مَن لَّوْ يَشَاءُ اللَّهُ أَطْعَمَهُ إِنْ أَنتُمْ إِلَّا فِي ضَلَالٍ مُّبِينٍ ﴿۴۷﴾   أَلَمْ أَعْهَدْ إِلَيْكُمْ يَا بَنِي آدَمَ أَن لَّا تَعْبُدُوا الشَّيْطَانَ إِنَّهُ لَكُمْ عَدُوٌّ مُّبِينٌ ﴿۶۰﴾   وَمَا عَلَّمْنَاهُ الشِّعْرَ وَمَا يَنبَغِي لَهُ إِنْ هُوَ...

 داغی جان مادر.... انقدر داغی که پاشویه هم جواب نمیدهد... انقدر داغی که دلم ...دلم گرفت... نمیخوام اینجوری ببینمت....اصلا!!! من مبین وروجک خودمو میخوام....دلم میخواد همین الان ساعت ٥ و ٧دقیقه ی صبح بیدار بشی و بگی داااا و من دیگه نگران بیخوابیم نباشم... دلم میخواد همین الان دوباره صدای افتادن یه چیزی بیاد...و من دنبالش رو که بگیرم تو رو ببینم و تو بادیدن من بگی اااا.... دلم میخواد همین الان صدای سوت تلفن اشغال شده رو بشنوم...و بعد صدای شکستن چوب های شومینه... دلم میخواد همین الان یکی بیاد از سرو کولم بالا بره و زود رو لب تاب بشینه و نذاره من اینجا باشم تو فقط تبت بیاد پایین! تو فقط خوب باش! اخه من که هیچ وقت از شیر...

دیشب... پاهایت را هزار بار بوسیدم.... اشکهایم....بند نمی امد...دست خودم نبود...شیشه ی اشکم شکسته بود... چشمهایم...تازه فهمیدم چقدر دوستشان دارم زبانم بند امده بود...کلمات؟! هیچ کدام نبودند جز یک کلمه شکر ! پاهایم ناتوان شده بود... قلبم....ضربانش انقدر تند بود که نمیتوانستم درست نفس بکشم انگار روز تولدت بود...یادت میاید...روز دیدارمان را میگویم.... اعتراف میکنم....نمیدانستم لذتش تا این حد است... تو... خدای من...تا چه اندازه شیرین تر خواهی شد؟!   ریباترین لحظه ی زندگی ام بود بعد از اولین دیدارمان.... شاید چون انتظارش را نداشتم... شاید برای همه ی لحظه های ناب بالندگی ات همین جمله را گفته ام... شاید...

اقای کوچکم... امروز داشتم پیراهنت رو اتو میزدم... عشق کردم....خندیدم...پیراهن یک وجبی مردانه ی تو رو... اتو از سرش به تهش نرسیده تموم میشد.... اخ که پیراهن پسره یکی یکدونه رو اتو زدن چه لذت بخشه... این یعنی تو هستی... عزیز دل مادر؛ دلم میخواد اولین پیراهن دامادیت رو خودم اتو بزنم ....ان شاالله... نفسمی بخدا.... ...

بالاخره رفتیم شمال... باتو! عالی بود....لذت بردم...کیف کردم... نه اینکه سخت نبود...بود...ولی..لحظه های با تو بودن همه رو می ارزید شیرین تر از جونم... سبز... دوست داشتم هوای بهاریه شمال رو با تو نفس بکشم نفسم...کشیدم....من بازدمهای تو رو عمیق نفس کشیدم....اخ که بهاری ترین نفسم بود! .همیشه سبزی جنگلهای گیلان رو دوست داشتم....و اینبار با تو...سرمون رو از پنجره بیرون بردیم و منظره ی زیبای سبز بهار رو دیدیم....تو هر بار توتو میدیدی و خوشحال میشدی... آبی... دریا...ابی تر شده بود....از همان جایی که ما ایستادیم...از همان جا شروع میشد تا به اسمون میرسید... تو دریا رو میدید...از حرکت موج ها لذت میبردی...و بیشتر ...

مشغول درست کردن سوپ برای کوچولوی خونه هستم... قاشقم از دستم میافته زیر کابینت...خم که میشم...چندتا قاشق و یه عروسک تولو و چندتا بیسکوییت نیمه خورده پیدا میکنم...اخه این روزا اشپزخونه , خونه ی بازی تو شده! میام تو هال دراز میکشم...چشمم به زیر میز تلویزیون میافته...توپ چراغدار...عروسک بوقی...بازم قاشق...جغجغه!!! یه لبخند میزنم و به اون طرف میچرخم...زیر مبل...ماشین کوچولوی بنفش...چند برگ دستمال کاغذی خورده شده...هویج دیروزت! زیر تخت پارکتم چندتا توپ رنگی و یه عالمه سنگهای شومینه... بلند میشم و تصمیم میگیرم برای هزارمین بار زیره تمام زیرهای خونه رو ؛ رو کنم! میارمشون بیرون و تو بادیدن هر کدوم یه جوری ذوق میکنی انگار صدسال بود...